maandag 30 juni 2014

Estella

We arriveerden in de loop van de middag in Estella, waar we vannacht slapen. Vandaag had de wind gelukkig niet meer de stormkracht van gisteren. De lucht was blauw en dan wordt het in de middag toch wel behoorlijk warm. We zijn blij dat we niet later van huis zijn gegaan, want later in de zomer moet het wel erg heet zijn om hier te fietsen. Vandaag was het gelukkig, wat klimmen betreft, een rustige dag. Natuurlijk is het nooit meer vlak, zoals in Nederland, maar dat wisten we van tevoren. Een klim van enkele kilometers jaagt ons geen angst meer aan, zo verandert je kijk op klimmen en zo sterk worden je benen ook na een paar weken (zonder wind dan :-) )
Op de foto een uitzicht op het stadje Cirauqui met de typisch Spaanse bouwwijze, waardoor het lijkt of de huizen op elkaar gestapeld zijn, de binnenkant van de Sint Jacobskerk van Puente la Reina, waarvan de eenvoudige buitenkant niet doet vermoeden dat binnen werkelijk alles met bladgoud is bedekt (wie zouden dat betaald hebben?) en de Romaanse en dus heel oude pelgrimsbrug bij dezelfde plaats.
Wat ons bovendien opvalt is dat het in Spanje spotgoedkoop is voor wat betreft eten en drinken. De prijzen zijn echt vijftig procent lager dan in Frankrijk. Gisteravond bijvoorbeeld hadden wij een echt smakelijk en bijzonder maal voor tweeëntwintig euro voor ons beiden (twee gangen en koffie na).



Toen we vertelden dat ze de wijn vergeten waren te rekenen, vertelde men ons dat die bij de prijs was inbegrepen. Er werd gewoon een hele (!) fles wijn op tafel gezet en ook mineraalwater. De wijn hebben we maar soldaat gemaakt, terwijl we meestal maar een kannetje nemen. Wat gratis is, kan je niet laten staan, toch?

zondag 29 juni 2014

Tiebas

Alweer Wifi, het is niet te geloven, of zijn wij misschien ouderwets aan het worden?
Vandaag was het koel en winderig, wat heet: stormachtig is een betere benaming.
Als je tegen een berg op moet trappen, weet je tenminste dat iedere pedaaltrap effectief is, maar bij tegenwind krijg je zomaar een duw terug en dat is soms om chagrijnig van te worden. We reden op een soort hoogvlakte, tussen bergen door en de wind was voortdurend tegen. We wisten dat dat ook een keer gebeuren zou, maar als het zo is, dan valt het niet mee.  De route gaat met een grote boog om Pamplona heen en vandaag kwam de Navarra-route vanaf St. Jean-Pied-de-Port weer samen met onze route, die langer is, maar volgens het boekje mooier. Wij vinden het in ieder geval de moeite van het "omrijden" waard. Het is prachtig onderweg. We reden o.a. via een eenzaam pad, door een stikdonkere tunnel (Bert moest met een zaklantaarntje bijlichten) naar een enorme kloof, genaamd Foz de Lumbier. We hadden het niet willen missen. De eerste zonnebloemen komen uit de knop. Dat moet prachtig zijn over een paar weken, maar wij zijn daarvoor net te vroeg. Toch een foto van een dappere eersteling. We verblijven in Tiebas, een klein plaatsje (heel hoog), van waaruit we Pamplona kunnen zien liggen. Geen loslopende stieren voor ons om naar te kijken, want dat is pure mishandeling. Soms fietsen we door eenzaam gebied en dan moeten we denken aan die arme meiden in Panama en de verdrietige familie in Nederland. Het leven kan ook heel wreed zijn!


zaterdag 28 juni 2014

Javier


Vandaag zat het venijn in de staart van de dag. Het was een lekker warme dag en we gingen bijna de hele dag bergafwaarts, op een enkel fel klimmetje na. Prachtige uitzichten weer.
Plotseling, zo'n negen kilometer voor Javier, onze verblijfplaats voor vannacht, was de weg helemaal afgesloten. We besloten de naastgelegen weg naar boven te nemen, maar die ging erg stijl omhoog. Op de fiets blijven zitten was onmogelijk. Na een paar honderd meter was de weg alweer afgesloten. Waar nu heen? Op zo'n moment raak je toch wel wat in paniek. Op dat moment kwam er een jeep met een oude, brommerige boer met zijn ....zoon? Die schoof gewoon het hek opzij en toen wees de zoon ons de weg: verder naar boven en dan linksaf. We hebben de fietsen, volgens de kilometerteller, wel drie kilometer omhoog moeten duwen. Je krijgt dan de neiging de inhoud van je tassen de berg af te gooien!
Uiteindelijk kwamen we, mede via onze GPS met de naam MIO (die zouden we niet meer kunnen missen), weer in de bewoonde wereld. Wat smaakte het (inmiddels traditionele) biertje bij aankomst toen lekker!
Op de foto ondermeer El Rio Aragón, het lang geleden verlaten plaatsje Escó op een berg, een roofvogel (heel veel gezien) en een enorm stuwmeer. We ontdekten bovendien dat we vandaag in totaal meer dan tweeduizend km. gefietst hebben. Wat is dat snel gegaan eigenlijk.








vrijdag 27 juni 2014

Santa Cruz de la Serós

Dat was me het dagje wel. Wat een geklim vandaag!  Ik denk dat het vandaag al met al zwaarder was dan gisteren. We moesten een kilometer of 13 flink steil omhoog en dan denk je dat de rest wel mee zal vallen, maar nee: de rest staat gewoon niet in het boekje vermeld. Als je hoofd soms wel wil, willen je benen niet of omgekeerd. Kortom: een voortdurend gevecht met jezelf. De beloning is grandioos. Wat een uitzichten onderweg. Het is moeilijk kiezen tussen alle mooie foto's, maar we pikken er maar een paar uit om een idee te geven.
We slapen vandaag in Santa Cruz de la Serós tegenover het oude kerkje van de foto. Binnen zijn prachtige dingen te zien, wat je aan de buitenkant niet zou denken.
En de vliegen? Vreselijk weer vandaag. Ze bijten je voortdurend, maar de gastvrouw van vandaag zegt dat het de tijd van het jaar is. Gelukkig dat het blijkbaar niet aan onze geur ligt!
En die paardenfamilie? Die loopt gewoon op de weg in een afdaling. Gevaarlijk, denken wij, maar hier is bijna nooit verkeer



donderdag 26 juni 2014

España

We hebben de Col du Somport gehaald: 1640 meter hoog. (Lang leve Coronel Sports!!!). Al met al viel het ons eigenlijk wel enigszins mee. Het kwam meer aan op uithoudingsvermogen dan op kracht, want het ging geleidelijker dan we dachten. Heel vervelend zijn de vliegen (nergens over gelezen), die constant om je hoofd vliegen. Je zou bijna wensen dat je met je oren kunt flapperen, zoals een koe. Plotseling (sneller dan we dachten) zagen we de top. Leuk, vooral als je denkt nog een paar kilometer te moeten klimmen!
En weer zat alles mee: niet warm, geen wind, maar toch word je erg warm van het klimmen. De overgang vanaf de top was enorm: plotseling werd het steenkoud en ging het regenen. Alles uit de tassen om warm te blijven maar weer. We gingen in ons enthousiasme te snel naar beneden, waardoor we ons hotel voorbijreden. Was dat even een tegenvaller...
Twee kilometer terug, opnieuw 8 procent omhoog. Verstand op nul en blik op oneindig en rijden maar weer...   Gisteren zagen we, tijdens een wandeling in Urdos nog een grappig hulpmiddel voor burencontact (zie foto)






woensdag 25 juni 2014

Koel

Gisteravond kregen we een heerlijke "table d'hôte" voorgeschoteld, met veel zorg bereid door de eigenaar van ons mooie verblijf. Bijzonder omdat ze o.a. brandnetels en kleine bloemetjes uit de tuin gebruikten en erg smakelijk en vooral voedzaam. Dat moet hier in de bergen, zo vertelde de kok.
Vanochtend zijn we rond half negen vertrokken en we hadden alweer erg veel geluk met het weer. Juist nu we zoveel moeten klimmen, is het koel en aangenaam. Er worden nog wel buien verwacht, maar wij kregen maar een paar druppels. Zo valt klimmen wel mee, maar ja: we zijn er nog lang niet :-(
Het besluit om per dag maar een klein stukje (25 km) te doen, is een wijs besluit gebleken. Onderweg op een vlak stuk is het fijn om even te stoppen en kan je zelfs een museum(pje) bezoeken, waar van alles te lezen is over de beren en andere wilde dieren in dit gebied. In de Pyreneeën zijn er nog ongeveer 200 beren, maar hier in dit gebied zijn er nog ongeveer 20 over en in de plaats van het museum (Etsaut) nog maar 1.
Op de foto's moois onderweg en een plaatje van ons klimwerk van vandaag en gisteren. We zijn nu in
Urdos, dus het ergste moet nog komen en dat is morgen. We rusten lekker uit de rest van de dag en morgen zien we wel weer. Het ziet er op het plaatje angstaanjagender uit dan tot nu toe in werkelijkheid gebleken is.


dinsdag 24 juni 2014

Klimmen!


Vandaag waren we de hele dag wel wat aan het klimmen. Het was soms wel behoorlijk zwaar, maar we hadden geluk dat er vannacht weer flink wat onweer was en de broeierigheid helemaal uit de lucht was. Er was zelfs weinig zon vandaag.Wat belangrijk is, is dat je geen haastgevoel hebt, maar gewoon in een rustig tempo doorfietst in een kleinere versnelling. De gedachte: "komen we er vandaag niet, dan morgen wel" geeft je precies de juiste gemoedstoestand.
We reden door Oloron-Ste. Marie, waar in de donkere kathedraal een beetje daglicht viel op het mooie Mariabeeld. Voor ons blijft het gewoon een beeld, maar veel mensen aanbidden haar en dat geeft hen kracht en vertrouwen.
We vonden haar uiterlijk wel erg "aanbiddelijk" met die prachtige jurk met goud! Je moet haar aanraken om te geloven dat het niet stiekem een stoffen jurk is, zo mooi!

De omgeving wordt steeds mooier met de bergen om ons heen. We zitten nu al 350 meter hoger op de weg naar de Col du Somport. Dat betekent dat we er nog zo'n 1300 omhoog moeten en de laatste stukken zijn het zwaarst. We voelen ons prima en de uitzichten zijn geweldig in ieder geval! Wat morgen brengt, zien we wel weer, maar klimmen moeten we zeker weer.



We logeren vannacht in een enorm gebouw, dat in opdracht van een zuster van de
Franse koning werd gebouw, vanwege de geneeskrachtige bronnen in dit stuk van de Pyreneeën.
De foto toont ons koninklijke bed en de bijzondere douche. Het schilderij boven het bed is het enige lelijke in de kamer.

maandag 23 juni 2014

Navarrenx

Een behoorlijk aantal klimmetjes vandaag, maar het ging best. Het is niet meer zo heel heet en de langste was 2,5 kilometer, maar niet steeds steil. We zagen onderweg kiwi-boomgaarden. De takken hingen door, zoveel kiwi's hingen er aan de bomen.
In Sorde-l'Abbaye zagen we in de 1000-jaar oude abdijkerk een mooie mozaïekvloer van dezelfde leeftijd. Indrukwekkend als je bedenkt hoeveel tijd ze nodig hadden om al die kleine steentjes te leggen.
We zien nu al steeds de Pyreneeën, dreigend dichterbij komen (of is het andersom?).
Morgen beginnen we aan de grootste en langste klim van de hele reis. Dat is de Klim naar de Col de Somport, die bijna 1700 meter hoog is. Sommige mensen doen het in een dag (dat staat in ons boekje, maar dat kunnen we bijna niet geloven). Wij doen er gewoon drie dagen over, want wij zijn met pensioen :-)
Halverwege zijn leuke plaatsjes waar we kunnen overnachten, dus waarom niet? Op de bijgevoegde foto van de rivier de Gave d'Oloron kan je de bergen in de verte al zien liggen. We slapen vannacht in Navarrenx en daar kan je ze helemaal goed zien.
Straks even

voetbal kijken, maar de oranjegekte bereikt ons gelukkig maar gedeeltelijk!

zondag 22 juni 2014

Cagnotte

Het was gisteren een erg hete dag en vannacht ging het onweer flink tekeer. Daardoor was er vannacht geen licht. Als je al zo'n kleine dertig overnachtingsadressen gehad hebt, is het in het donker behoorlijk lastig om de juiste richting naar de wc en terug naar bed te vinden. Bert is al een (andere) keer ruw uit zijn slaap opgeschrikt, omdat ik boven op hem ging zitten, in de veronderstelling dat ik me aan de goede kant van het bed bevond.

Vandaag fietsten we door Dax. De stad was erg rustig, terwijl dat in steden meestal anders is op een zondag. We wilden graag de mooie kathedraal van binnen bewonderen, maar die was pas in de avonduren open. We maakten maar een foto van de buitenkant.
In Dax bloeiden nog een paar magnoliabomen met bloemen zo groot als kinderkopjes. Het was bijna niet te geloven dat het magnolia's waren, maar een mevrouw vertelde ons dat hier de mooiste magnolia's ter wereld te vinden zijn (zie foto).
Onderweg zien we af en toe schattige huisjes, zoals deze met de bijpassende blauw/paarse hortensia's. In de achtertuin bevond zich een lelijk, levensgroot zwembad.
Het weer was grandioos vandaag: voor in de twintig graden en een klein beetje bewolkt met af en toe een zonnetje. We slapen in Cagnotte en beginnen morgenochtend met een flinke klim. Niet zoveel eten dus bij het ontbijt, maar dat is hier niet zo moeilijk.



zaterdag 21 juni 2014

Lesperon

Vandaag regende het toen we opstonden. De was had onbedoeld een laatste spoelbeurt gekregen en ook onze schoenen waren nat, want die hadden we buiten laten staan.
Toen het, halverwege de ochtend, weer droog (en aangenaam warm) werd, hebben we de was maar aan de fiets gehangen. Dat is een gek gezicht (maar niemand kent ons hier, dus hier durven we dat), want uit ervaring weten we dat het dan meestal binnen een uur droog is.
De laatste stukken fietsen door Les Landes, net als gisteren wel mooi, maar erg eentonig.
Op de foto staat een met papieren bloemen versierde boom. In heel veel tuinen in deze streek zijn die te vinden. Het is een gebruik in Les Landes om je buren, familie of vrienden zo'n boom cadeau te doen bij een (huwelijks)jubileum. Ze blijven gewoon staan na die tijd, dus het worden er steeds meer.


Bert staat bij een oude steen in Moustey op de andere foto. Daarop staat dat het nog 1000 km. is naar Santiago de Compostela. Dat geldt voor wandelaars. Wij moeten er nog een paar honderd meer. De kerk erachter is uit de dertiende en veertiende eeuw.

We logeren vannacht  in Lesperon, waar bij helder weer de Pyreneeën al in zicht zijn.
Morgen passeren we Dax en binnen een paar dagen de Spaanse grens. Het wordt spannend of we die zware etappes in de bergen volbrengen, maar een stukje lopen is ook een optie. Niet dat dat nou zo makkelijk is met de bagage op de fiets, maar de vroegere pelgrims deden het ook wandelend en met een snelheid van een paar kilometer op je zadel blijven zitten valt niet mee.

vrijdag 20 juni 2014

Moustey

Het was vandaag erg heet. Het voelde als een graad of vijfendertig.
Te warm om ver te rijden en daarom maar weer een kilometer of zestig, maar helemaal plat en door de mooie bossen van Les Landes. Een heel eenzaam en stil gebied, maar je moet er niet aan denken dat er brand uit zou kunnen breken. Ik ging bij die gedachte heel hard fietsen. Bert vroeg zich af wat me mankeerde. Morgen nog een dag en dan probeer ik die gedachte uit mijn hoofd te zetten, want het is hier heel mooi. Het viel ons op hoe stil het hier is: geen verkeer en alleen maar vogelgeluiden. Waar is het nog zo?
De foto's tonen het kasteel gisteren in Cadillac (een rommelig stadje verder) en de andere foto is van de lange rechte wegen in de bossen van Les Landes. We slapen in Moustey, een klein doorgangsplaatsje op de route. De kamer lijkt op een cel, maar dan met douche en ....airco!!!


Stress in Saint-Émilion


In Saint-Émilion gebeurde ons woensdagavond iets idioots.
We besloten van een lekker etentje te genieten op 1 van de terrassen in het centrum.
Toen we besteld hadden en er een klein flesje wijn was opengemaakt, begonnen we aan onze soep. Plotseling liep de ober naar onze fietsen, tilde mijn fiets tot schouderhoogte en smeet hem op het plein.
Bert vloog op en, terwijl de stoom uit zijn oren kwam, vroeg hij de kelner of hij gek geworden was (mijn fiets had inmiddels een scheve standaard en een beschadiging aan de stuurbekleding). Hij antwoordde dat onze fietsen (keurig naast het terras geparkeerd) niet op de goede plek stonden. Bert vertelde hem dat hij gewoon had kunnen vragen van wie die fietsen waren (de enigen in de stad, zo te zien), maar de man bleef schreeuwen. We vermoeden dat de ober niet dacht dat de eigenaars van de fietsen zijn klanten (en nog wel op leeftijd) waren. Òf hij heeft iets vreselijks meegemaakt met een fiets en daaraan een trauma overgehouden.
Ik was getuige van het volgende: Bert, driftig  met zijn koppie schuddend en met zijn armen zwaaiend, tegenover een boomlange vent en ik werd een beetje bang dat die lange hem een dreun zou verkopen. Bert zal nooit zelf als eerste slaan, maar slaat wel terug als het nodig is.
Ik heb gauw onze spullen gepakt en gezegd dat we zijn eten niet hoefden en we zijn weggegaan, nagekeken door de rest van het terras, waar iedereen zei: olala...maar waarvan niemand ons hielp!
Dat kan je dus ook gebeuren op zo'n vakantie. Maar dat kan ook als je met de auto bent, al smijt je daar niet zo makkelijk mee. Ik noem Bert vanaf nu natuurlijk mijn held!

We logeren vandaag, donderdag, in een hotel in Cadillac (het is erg heet, dus niet zo'n grote afstand vandaag).

Op de foto's: Saint-Émilion en de fruitpauze onder een notenboom.

woensdag 18 juni 2014

Saint Emilion

Al om halfnegen zaten we vandaag weer op de fiets. Een dagje niks doen is leuk, maar het voelt toch anders. We voelen ons nou eenmaal heerlijk op de fiets. Geen minuut is hetzelfde. We zien er bij een zwembad bovendien nogal raar uit: een spierwit lijf tot halverwege de dijen, met daaronder weer spierwitte voeten, want die zitten natuurlijk altijd in de fietsschoenen. Onze linkerkant is ook wat bruiner dan de rechterkant en dat komt omdat we een beetje in zuidwestelijke richting fietsen. Dat gaat niet meer goed komen van de zomer.

In dit deel van Frankrijk is 's nachts de sterrenhemel altijd heel mooi. Zoveel heldere sterren zie je nergens. Er is hier weinig kunstlicht, want er zijn geen grote steden en nauwelijks verlichte wegen. Ook is er hier geen industrie. Het is een genot om even wakker te zijn en uit het raam te kijken!

Vandaag was het niet zo'n zware route als eergisteren en het was ook wat minder warm: een graad of 22. Later op de dag werd het weer behoorlijk warm, maar toen waren we er al bijna.
Om half vier waren we al in Saint Emilion en we logeren in een prachtig groot huis, aan de rand van een wijngaard.

Bijgaand een paar foto's van de route. Het kasteel is bij Monbadon (15e-eeuws). Jammer genoeg is het niet te bezichtigen. Onze lunch (zoals de hele vakantie al: lekker in de buitenlucht) gaat er meestal wel in, want met het Franse ontbijt is het maar niks: een stukje stokbrood en wat jam, koffie of thee en daar kan je niet lang op fietsen.


dinsdag 17 juni 2014

Aubeterre

We zijn vandaag in Aubeterre gebleven. Een prachtig plaatsje, tegen een bergwand aangebouwd, met een meer dan tweeduizend jaar oude kathedraal, die in de bergwand is uitgehakt. In Rocamadour is een soortgelijk bouwwerk te zien. Heel indrukwekkend. Vanmiddag een beetje gezwommen en genoten van het comfort. Dat mag ook wel een keer. Dat sommige mensen daarin wat ver gaan en zich nergens voor schamen,


is op de andere foto te zien.
Morgen gaan we naar Saint Emilion, waaraan we goede herinneringen hebben aan vakanties met de kinderen. Daar gaan we beslist genieten van een superwijn!

maandag 16 juni 2014

Klimmen

Het was een zware dag vandaag. We kwamen erachter dat we niet de gemakkelijkste weg kozen. Eerder gingen we langs de kust en ook al een keer via de meest oostelijke route, tot Rocamadour, maar nu gaan we middendoor! 71 kilometer zonder 1 platte, dat was me het dagje wel. Maar ja: we kozen ervoor.
Onderweg komen we geregeld een Nederlandse familie tegen, die met vijf personen fietst voor de Alzheimer Stichting. Ze tuffen ons dan lekker snel voorbij, maar bekenden eerlijk dat ze elektrische fietsen hebben. Toch moet je trappen en zij doen het supereenvoudig en moeten elke nacht hun tentjes opzetten. Dan wij: in Aubeterre sur Dronne in een mooi hotel met zwembad en bubbelbad. Wie weet blijven we hier wel een dagje, want het is een leuk, Spaans aandoend stadje en na zoveel getrap is een dagje rust ook niet weg. We zagen onderweg de bron van de rivier de Touvre, die uit de grotten omhoog komt, wat bovengronds prachtige meertjes oplevert.

zondag 15 juni 2014

Mosterd

Tot onze verbazing is er op de driehonderd jaar oude boerderij, waar we nu verblijven (Jauldes-Glange) een WiFi-aansluiting,  dus:  daar zijn we weer met het verslag van vandaag.
Het gaat prima met fietsen. Er zijn twee factoren, die erg meewerken, nl.: de wind in de rug (al vanaf ons vertrek van huis) en we zijn heel erg tevreden over het Click-R systeem van Shimano, wat er voor zorgt dat onze voeten vastzitten aan de pedalen, waardoor je tegelijkertijd duwt en trekt aan je trappers en wat ervoor zorgt dat je trapkracht wordt versterkt, vooral als je moet klimmen.
In het begin was het even wennen, maar we hebben thuis al geoefend en daardoor ben je je ervan bewust dat je vast zit en ben je steeds tijdig "los" als het nodig is.

We fietsen al weken erg vaak langs mosterdplanten, zover als het oog rijkt. Ze zijn nu uitgebloeid, maar verspreiden nog steeds een beetje een ranzige lucht. We denken toch echt dat Abram hier de mosterd haalde, want het lijkt erop dat hier de hele wereld het haalt! Het veld op de foto ligt plat door de wind, maar elders staat het nog overeind en kan je er soms nauwelijks overheen kijken.
De rit op deze, voor ons superstille, zondag voerde ons langs wegen waar urenlang niemand langskwam en door dorpen met mooie stille kerkjes, waar we af en toe even binnen waren.
We zien soms bomen, die aan de onderkant opnieuw lijken te beginnen met hun leven.
We zagen ook een soort kleine lama's (vicuna's of hoe heten die beesten). Het zouden ook alpaca's geweest kunnen zijn. We


vroegen hen of ze voor de wol gehouden werden, maar ze keken ons zo schaapachtig aan dat we maar niet verder vroegen. Ze waren zich duidelijk niet bewust van hun lot!

zaterdag 14 juni 2014

Op de boerderij


Vandaag door Poitiers getrokken, waar we de mooie Cathedral de Notre-Dame la Grande bekeken. Een prachtige kerk, volgens ons niet meer gotisch, zoals alle eerdere kerken op de route, maar met veel rondere raampartijen. Dat ging meer naar de Romaanse bouwstijl, maar we kunnen ons vergissen, want kenners zijn we niet. De kathedraal is gebouwd in de elfde eeuw. Prachtig beschilderde pilaren, maar heel donker van binnen, dus geen foto's gemaakt.
We verblijven nu op een boerderij (zie foto) in Château-Garnier. De zoon des huizes zei dat hij wel een code had en dat bleek voor WiFi te zijn.
Bert verkondigde onderweg aan een Fransman dat we naar Château Briant gingen. Ik heb maar even de andere kant uitgekeken!